Δεν έχεις αναπηρία και θες να πας θέατρο. Εύκολο. Έχεις αναπηρία και θες να πας θέατρο. Χλωμό. Δεν έχεις αναπηρία και θες να πας διακοπές. Εύκολο. Έχεις αναπηρία και θες να πας διακοπές. Ακατόρθωτο.
Τις τελευταίες ημέρες, τον γύρο του διαδικτύου κάνει μια εικόνα που προκαλεί θλίψη και οργή. Ένα παιδί σε αμαξίδιο, με τη μητέρα του βρίσκονται στο γκαράζ πλοίου, δίπλα στα αυτοκίνητα, μέσα στον καυτό ήλιο του Ιουνίου για 45 ολόκληρα λεπτά, σε μια προσπάθεια να μεταβούν από την Καβάλα στη Θάσο. Το παιδί αυτό, ταλαιπωρήθηκε, ένιωσε μόνο, ένιωσε πώς είναι να είσαι αόρατος.
Η ντροπιαστική αυτή εικόνα, δεν έρχεται από το χρονοντούλαπο της ιστορίας, είναι η θλιβερή πραγματικότητα χιλιάδων συμπολιτών μας εν έτει 2024. Η προσβασιμότητα σε όλη τη χώρα είναι μηδαμινή. Θέατρα, μουσικές σκηνές, μπαρ, καφετέριες, εταιρείες, συναυλιακοί χώροι, πεζοδρόμια, πολυκατοικίες, λεωφορεία, πλοία.
Πρόκειται για μια καθημερινότητα που οι περισσότεροι δεν έχουμε ζήσει, δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτή την απάθεια, να αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε ισότιμα μέλη αυτής της κοινωνίας. Γίνονται μεν βήματα από ιδιώτες, πολύ σπάνια κι αυτά, προς τη συμπερίληψη και τις ίσες ευκαιρίες για όλους, όμως η πολιτεία παραμένει άφαντη.
Ο όρος «ειδικές ανάγκες» είναι ένας όρος που δημιουργήσαμε εμείς για τα άτομα με αναπηρία και είναι τόσο λάθος από όπου κι αν το δεις. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν «ειδικές ανάγκες», έχουν τις ίδιες ανάγκες με όλους μας. Θέλουν να διασκεδάσουν, να ψυχαγωγηθούν, να δουν παραστάσεις, να ακούσουν μουσική, να πάνε στη δουλειά τους, να παρκάρουν, να πάνε διακοπές, να ζήσουν, όπως όλοι.
Οι ράμπες -στις οποίες παρκάρουμε συχνά για «ένα λεπτάκι»- ελάχιστες, πεζοδρόμια σπασμένα, με δέντρα στο κέντρο τους, να μην περνάει αμαξίδιο ούτε με τάμα, χαλασμένα ασανσέρ σε σταθμούς μετρό, σε πεζογέφυρες, χαλασμένες ράμπες σε λεωφορεία, ανύπαρκτες σε πολλές ακτοπλοϊκές γραμμές.
Φυσικά δεν είναι μόνο τα κινητικά προβλήματα. Συμπολίτες μας με κάθε είδους αναπηρία συναντούν αδιαπέραστα εμπόδια διαρκώς στην καθημερινότητά τους, από το να μεταβούν στη δουλειά τους γιατί πχ το ταξί ή το λεωφορείο δε δέχεται τον σκύλο οδηγό τους, μέχρι να περάσουν τον δρόμο γιατί το φανάρι δεν έχει ηχητικές ενδείξεις.
Σε μια κοινωνία που επιλέγει να δείξει την ευαισθησία της Χριστούγεννα και Πάσχα, σε μια κοινωνία που για να φωνάξει για το δίκιο της πρέπει πρώτα να συμβεί η όποια αδικία στο «σπίτι της», χιλιάδες συμπολίτες μας βρίσκονται αντιμέτωποι με εκατοντάδες προβλήματα καθημερινά, για τα οποία υπάρχουν λύσεις, που όμως δεν υλοποιούνται σχεδόν ποτέ.
Δε γίνεται να πετάμε ένα «ήρωας», ένα «δίνεις μαθήματα ζωής» να τους «λυπόμαστε», να δείχνουμε την ενσυναίσθησή μας μόνο όταν γίνονται «ειδήσεις» και μετά να τους ξεχνάμε. Επιλέγουμε να τους κατατάσσουμε στα άτομα με «ειδικές ανάγκες», γιατί τελικά κι εμείς, σκεφτόμαστε τις δικές μας ανάγκες πρώτα, που δεν είναι «ειδικές», είναι όμως «δικές μας».
Οι άνθρωποι με αναπηρία αξίζουν να ζουν με αξιοπρέπεια και αυτονομία. Είναι στο χέρι μας να ανοίξουμε το δρόμο προς μια κοινωνία ίσων ευκαιριών, όπου κανείς δεν θα νιώθει αποκλεισμένος. Η πολιτεία, με τη δύναμη και την ευθύνη που έχει, μπορεί και πρέπει να οδηγήσει αυτήν την αλλαγή, εξασφαλίζοντας μια ζωή χωρίς περιορισμούς για όλους τους πολίτες της.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
