Πριν από μερικές ημέρες, στο ραδιοφωνικό σταθμό «Παραπολιτικά» ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης, μιλώντας για τη χρηματοδότηση των κομματικών μέσων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είχε αναφέρει το πόσο είχε... συγκινηθεί όταν είδε μια φωτογραφία του Νίκου Μπελογιάννη να κρατάει στα χέρια του την εφημερίδα «Αυγή».
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ιστορική – ηρωική μορφή της Αριστεράς και μέλος του ΚΚΕ, εκτελέστηκε, από το μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, στις 30 Μαρτίου 1952. Το πρώτο φύλλο της «Αυγής» κυκλοφόρησε στις 24 Αυγούστου του 1952. Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας, λοιπόν, είναι μάλλον δύσκολο ο Νίκος Μπελογιάννης να έχει κρατήσει στα χέρια του την «Αυγή».
Αυτό που έγινε ήταν πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μπέρδεψε τον Νίκο Μπελογιάννη με μια άλλη ιστορική - και εξίσου ηρωική - μορφή της Αριστεράς και του ΚΚΕ, τον Νίκο Πλουμπίδη. Με δεδομένο πως Μπελογιάννης και Πλουμπίδης δεν έμοιαζαν ούτε στο ελάχιστο, μπορεί ο Στέφανος Κασσελάκης να μπερδεύτηκε επειδή σε εκείνη τη φωτογραφία που είδε ο Πλουμπίδης κρατάει (εκτός από την Αυγή) και κάποια γαρύφαλλα.
Ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο» είχε χαρακτηριστεί ο Μπελογιάννης (από εκείνη τη φωτογραφία στη δίκη του, που έγινε, στη συνέχεια, και σκίτσο από τον Πάμπλο Πικάσο), γαρύφαλλα κρατούσε και σε εκείνη τη φωτογραφία που είχε και την «Αυγή» στο χέρι ο Πλουμπίδης και κάπως έτσι έγινε το «μπέρδεμα».
«Μπέρδεμα», βέβαια, το χαρακτήρισαν οι άνθρωποι του πρόεδρου. «Ιστορικό ατόπημα», για έναν άνθρωπο που θέλει να ηγείται ενός κόμματος της Αριστεράς, είναι η σωστή έκφραση αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Πλέον, μετά και την απόφαση για κλείσιμο του καθημερινού φύλλου της «Αυγής», είναι το λιγότερο με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε. Υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα. Όπως, για παράδειγμα, η τύχη των 50 εργαζόμενων της «Αυγής».
Γιατί μπορεί στον κ. Κασσελάκη να συγχωρεθεί το γεγονός ότι δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιος είναι ο Πλουμπίδης και ποιος ο Μπελογιάννης αλλά σίγουρα δε θα του συγχωρεθεί το να πετάξει στον δρόμο 50 εργαζόμενους.
Αυτά τα περί «προσπαθειών να απορροφηθούν – στο site και την κυριακάτικη έκδοση - οι περισσότεροι από αυτούς» τα έχουμε ξανακούσει. Τα είχα ακούσει και εγώ όταν ο πάλαι ποτέ κραταιός μεγαλοεργολάβος Κώστας Σαραντόπουλος έβαλε «λουκέτο» στην ιστορική «Απογευματινή». Και μπορεί στα δικαστήρια να δικαιωθήκαμε αλλά χάσαμε και τη δουλειά μας και τα δεδουλευμένα μας και τις αποζημιώσεις μας.
Και αν για έναν εργολάβο μπορεί και να μη σημαίνει πολλά το ότι άφησε στο δρόμο 130 εργαζόμενους και έβγαλε στο «σφυρί» ιστορία 58 ετών, η πολιτική απόφαση του Στέφανου Κασσελάκη να κλείσει το καθημερινό φύλλο της «Αυγής», σημαίνει τα πάντα.
Γιατί, ας μη γελιόμαστε, πολιτικότατη είναι η απόφαση για το κλείσιμο μιας εφημερίδας που από το 1952 μέχρι και προχθές είχε κλείσει μόνο επί χούντας.
Πολιτική είναι η απόφαση όταν μερικές ημέρες πριν το «λουκέτο» δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ η ΚΥΑ που ενεργοποιεί την πρόσφατη ρύθμιση στο ν. 5111/2024 για την αύξηση και διπλασιασμό της επιχορήγησης στο χαρτί των εφημερίδων από το 50% στο 100% για το επιπλέον κόστος που έχουν υποστεί σε σχέση με το 2021.
Πολιτική είναι η απόφαση όταν ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης αρνείται μέχρι και σήμερα να συναντήσει τους εργαζόμενους παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι ζητάνε αυτή τη συνάντηση καιρό πριν το «λουκέτο».
Πολιτική είναι η απόφαση για «λουκέτο» όταν από τον Ιανουάριο του 2022 το Πολιτικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει πως η εφημερίδα θα παραμείνει ανοιχτή και θα γίνει εξυγίανση εν λειτουργία. Το ξαναγράφω: «εξυγίανση εν λειτουργία». Χωρίς «λουκέτα» και ανθρώπους στο δρόμο από ένα κόμμα που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους εργαζόμενους.
Το «λουκέτο» στην «Αυγή» δεν το έφερε η οικονομική δυσπραγία που υπήρχε ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στο 3%. Προφανώς και η εφημερίδα έχει οικονομικά προβλήματα. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα εφημερίδα χωρίς οικονομικά προβλήματα. Το «λουκέτο» το έφεραν τα «απόνερα» των κομματικών αναταράξεων στο εσωτερικό της Κουμουνδούρου. Το έφερε η προσπάθεια του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ να δείξει πως δεν έχει ανάγκη από μια εφημερίδα αν αυτή δεν τον εξυπηρετεί στους στόχους του.
Το να μείνει ανοιχτή η «Αυγή», λοιπόν, είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Όπως και το «λουκέτο» της.
Μιλούσαμε χθες το βράδυ με τον Νίκο Μορφονιό, τον συνδικαλιστικό εκπρόσωπο των δημοσιογράφων της «Αυγής», με τον οποίο μας συνδέουν πάνω από 20 χρόνια φιλίας.
«Άκουσα» και τη στεναχώρια και (κυρίως) την αγωνία του. «Άκουσα» και το θυμό του για το δίχως διαβούλευση και δίχως την παραμικρή ενημέρωση «λουκέτο» στην ιστορική εφημερίδα που όλοι οι εργαζόμενοι πάσχιζαν καθημερινά να κρατήσουν ανοιχτή ενώ τους χρωστάνε ακόμα τα δεδουλευμένα παλαιότερων ετών.
Και τα δεδουλευμένα αυτά δεν είναι λίγα. Αγγίζουν τις 300.000 ευρώ! Τα χρήματα αυτά οι εργαζόμενοι δεν τα διεκδικούσαν επειδή υπήρχε μια παλιά συμφωνία πως θα παραμένουν ανοιχτά τα δυο φύλλα (καθημερινό και κυριακάτικο) και εκείνοι δε θα προχωρούσαν σε αγωγές διεκδικώντας ως άμεσα απαιτητά τα χρέη αυτά.
Φοβάμαι, όμως, πως όλα αυτά είναι... ψιλά γράμματα για έναν ΣΥΡΙΖΑ που «μπερδεύει» το ποιος είναι ο Μπελογιάννης και ποιος ο Πλουμπίδης.
Νίκο, Κώστα, Ηλέκτρα και φυσικά όλοι εσείς οι υπόλοιποι συνάδελφοι στην «Αυγή», να θυμάστε πως είμαστε στο πλευρό σας μέχρι να τελειώσει αυτή περιπέτεια και να επιστρέψετε στα γραφεία σας και στα ρεπορτάζ σας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
