Ο Κλάιβ Γουέρινγκ είναι 86 ετών. Κάποτε υπήρξε διακεκριμένος μουσικολόγος, τενόρος και μουσικός. Αν τον ρωτήσετε πόσων ετών πιστεύει πως είναι, θα δυσκολευτεί, αλλά στο τέλος με σιγουριά, θα σας πει πως είναι 47 ετών. Και δεν θα είναι τόσο λάθος.
Το 1985, ο Κλάιβ, έχοντας στο ενεργητικό του μια 20ετία με σπουδαίες συνεργασίες με συμφωνικές ορχήστρες, διηύθυνε ορχήστρες που έπαιζαν τη μοναδική, αναγεννησιακή μουσική του Ορλάντ Ντε Λασούς (υπήρξε ο πιο πιστός μελετητής του Ντε Λασούς), ενώ έγραψε ακόμα και τη σύνθεση του κονσέρτου για τον γάμο του Πρίγκηπα Καρόλου με την Νταϊάνα, το 1981.
Τέσσερα χρόνια μετά, προσβλήθηκε από ερπητική εγκεφαλίτιδα, κοινώς, ένα μικρόβιο έρπητα που επιτέθηκε κατευθείαν στον ιππόκαμπο του εγκεφάλου. Ο Βρετανός καλλιτέχνης κατάφερε να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή του, αλλά με απώλειες.
Διαγνώστηκε με αναδρομική και προοπτική αμνησία, κάτι που σημαίνει πως δεν μπορεί να δημιουργήσει μνήμες μακράς διαρκείας. Συγκεκριμένα, ο Κλάιβ θυμάται μέχρι επτά δευτερόλεπτα, και σε σπάνιες περιπτώσεις, μέχρι τριάντα.
Μια δύσκολη (και όμορφη) ζωή
Ξυπνάει καθημερινά, και αναρωτιέται γιατί δεν έχει δει ακόμα γιατρό (νομίζει πως βρίσκεται σε κώμα, όπως το 1985, όταν πάλευε με την ασθένεια). Έπειτα, συνειδητοποιεί πως ζει. Στη συνέχεια, προσπαθεί να εξασκήσει τη μνήμη του, γράφοντας σκέψεις του σε ένα κομμάτι χαρτί. Τις περισσότερες φορές αυτό που παραμένει από τις σκέψεις του είναι η παραδοχή «είμαι ζωντανός, άρα υπάρχω».
Κάθε άλλη σημείωση έχει σβηστεί από τον ίδιο, διότι σε κάθε επανεκκίνησή της μνήμης του, δεν μπορεί να αναγνωρίσει τι έγραφε προηγουμένως.
Ακούγεται λίγο σαν ζωντανός νεκρός ε; Κι όμως ο Κλάιβ έχει μια όμορφη καθημερινότητα, αν και με περιορισμούς.
Καταρχήν, κάθε μέρα ζει υπό αυστηρή επιστημονική επίβλεψη, και δεν συστήνεται η έξοδος από το σπίτι του χωρίς συνοδεία, γιατί πολύ απλά, δεν πρόκειται να βρει τον δρόμο του γυρισμού. Παρ' όλα αυτά, ο Κλάιβ επιτρέπεται να κάνει δραστηριότητες που περιλαμβάνουν πράξεις με σύντομες επαναλήψεις, όπως πχ. να δει αγώνες κρίκετ, ή μπάσκετ.
Το μυαλό του αντιλαμβάνεται τα μοτίβα επανάληψης, παρά τα αναγκαία restart της αδύναμης μνήμης του.
Επιπλέον, ο Κλάιβ είναι αμετανόητος χωρατατζής, και αυτό εξηγείται επιστημονικά. Ένα σύμπτωμα της πάθησης του είναι το 'witselsucht', που περιγράφεται κάπως σαν «δεν μπορεί να σταματήσει να λέει αστεία» γιατί αυτό του υπαγορεύει ο εγκέφαλος του.
Το μυαλό του Κλάιβ φαίνεται πως είναι ένα σουρεαλιστικό μέρος.
Το ερώτημα
Αν ρωτήσετε τον Κλάιβ «πού έχει καφέ, να φτιάξω έναν;», θα σας απαντήσει θετικά, με την ευγένεια που τον διακρίνει, και θα σας κατατοπίσει στο πού βρίσκεται ο καφές. Την ίδια στιγμή, δεν θα έχει ιδέα τι γεύση έχει ο καφές. Ίσως αποκτήσει αυτή την ιδέα, αν του προσφέρετε μια γουλιά. Ύστερα θα το ξεχάσει ξανά.
Το ερώτημα όμως είναι άλλο: Ο Κλάιβ Γουέρινγκ, αυτός ο φημισμένος καλλιτέχνης που παλεύει με δύο αμνησίες, μπορεί να παίξει μουσική σήμερα; Κι όμως, μπορεί!
Κάτι ανεξήγητο συμβαίνει κάθε φορά που τα δάκτυλα του πλησιάζουν τα πλήκτρα ενός πιάνου και μόνα τους, βρίσκουν το δρόμο προς τις μελωδίες. Σαν να έχει καταγράφει η μουσική σε μια «κρυφή» μνήμη, των εμπειριών, των συναισθημάτων, της ζωής πριν από το 1985.
Ίσως είναι η ίδια μνήμη που ενεργοποιείται κάθε φορά που βλέπει τη γυναίκα του, και τρέχει να την αγκαλιάσει, φωνάζοντας της με χαρά, πως ακόμα ζει και είναι κοντά της.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
