Αν υπήρχε μια ιστορία (ή μήπως να πούμε καλύτερα ένα δράμα) που να αποδεικνύει πως η φήμη και η αναγνωρισιμότητα δε φέρνουν την ευτυχία τότε εκείνη του Λευτέρη Βουρνά είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα.
Η πραγματική ιστορία ζωής του ηθοποιού και όχι αυτή που «φαινόταν» και έβλεπαν οι πολλοί, θα μπορούσε να ήταν το σενάριο μιας δραματικής ελληνικής ταινίας της δεκαετίας του 1960.
Πόνος, θλίψη, αποξένωση, απόρριψη, κατάθλιψη. Όλα αυτά (και ίσως άλλα τόσα) δημιούργησαν στο μυαλό του Λευτέρη Βουρνά μια συνθήκη με την οποία δε θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί. Προσπάθησε να το παλέψει.
Ο «εχθρός», όμως, ήταν ανίκητος. Όταν ένιωσε πως όλα γύρω του είχαν καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, έβαλε τέλος στη ζωή του με τρόπο τραγικό. Και ήταν μόλις 46 ετών.
Απώλειες που δεν αναπληρώθηκαν ποτέ
Ο Λευτέρης Βουρνάς γεννήθηκε μέσα στη φωτιά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είδε το πρώτο φως της ημέρας στην Αθήνα στις 4 Ιουνίου του 1942, σε μια χώρα που είχε βγει από τον εφιαλτικότερο χειμώνα της σύγχρονης ιστορίας της. Όταν ήταν μόλις δυο χρονών έχασε τη μητέρα του, Νίκη Θεοτοκάτου και απέμεινε με την αδερφή του και τον πατέρα του Γιάννη Βουρνά.
Η απώλεια της μητέρας του σε μια τόσο τρυφερή ηλικίας ήταν ένα ισχυρό πλήγμα για τον ψυχισμό του αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτά που έρχονται.
Με το τέλος της μεγάλης ανθρωποσφαγής ήρθες και το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου. Ο πατέρας Λευτέρη Βουρνά ήταν αριστερός και αναγκάστηκε να φύγει κυνηγημένος από το εκδικητικό κράτος της Δεξιάς ως πολιτικός πρόσφυγας με προορισμό την Τασκένδη.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο μικρός Λευτέρης Βουρνάς αναγκάστηκε να αποχωριστεί και την αδερφή του. Τον ίδιο τον υιοθέτησε η αδελφή της γιαγιάς του. Μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία το μόνο που δεν κάνει είναι να γιατρέψει τις πληγές που είχαν ανοιχθεί. Η γυναίκα είναι οικονομικά ευκατάστατη και από τον Βουρνά δε λείπει κάτι υλικό. Λείπουν όλα τα άλλα, όμως. Όλα αυτά που θα διαμόρφωναν έναν δυνατό χαρακτήρα που θα μπορούσε να νικήσει όλες τις αναποδιές.
Ο Βουρνάς έγινε ένας άνθρωπος με τρομερές ευαισθησίες. Ήταν εξαιρετικά εσωστρεφής, κυκλοθυμικός και για μεγάλα χρονικά διαστήματα κλεινόταν στον εαυτό του. Όσο μεγάλωνε τόσο περισσότερο αναζητούσε τον πατέρα του. Το πατρικό πρότυπο ήταν κάτι που είχε στερηθεί και ήθελε να το αναπληρώσει.
Μετά από αρκετά χρόνια, πολλές προσπάθειες, μεγάλη αγωνία και ατελείωτες ώρες έρευνας, ο Λευτέρης Βουρνάς, κατάφερε και ήρθε σε επαφή με τον πατέρα του και κατάφερε να τον πείσει, ώστε να συναντηθούν. Το ραντεβού κλείστηκε στο λιμάνι της Πάτρας. Ο Γιάννης Βουρνάς, όμως, δεν είχε σκοπό να παραμείνει στην Ελλάδα.
Είχε φτιάξει τη ζωή του στην εξορία, μαζί με μια νέα οικογένεια (είχε αποκτήσει και ένα παιδάκι) πίσω στη Σοβιετική Ένωση και εκεί γύρισε πάρα πολύ γρήγορα. Λένε πως έφυγε με το ίδιο καράβι το οποίο ήρθε στην Ελλάδα! Όπως είναι απόλυτα φυσιολογικό οτιδήποτε είχε μείνει μέσα στον Λευτέρη Βουρνά, «έσπασε» με πάταγο.
Παρά τα πολλά και διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζε στην προσωπική του ζωή ο Λευτέρης Βουρνάς κατόρθωσε και εκμεταλλεύτηκε - σίγουρα όχι στον βαθμό που θα μπορούσε - το μεγάλο ταλέντο που είχε στην υποκριτική.
Σε ηλικία μόλις 18 χρονών έπαιξε δίπλα στην Ειρήνη Παπά, τον Ανδρέα Μπάρκουλη και τον Νίκο Κούρκουλο στην ταινία Μπουμπουλίνα. Ο ρόλος που είχε (υποδύθηκε τον γιο της ηρωίδας, Γεώργιο Γιάννουζα) ήταν μικρός, ωστόσο, παρά το γεγονός πως έπαιζε δίπλα σε «ιερά τέρατα» του κινηματογράφου κατάφερε να ξεχωρίσει τόσο για το ταλέντο του όσο και με τη φυσική ομορφιά του.
Λέγεται πως ο Κούρκουλος και ο Μπάρκουλης ήταν αυτοί που τον έπεισαν να πάει σε υποκριτική σχολή προκειμένου να εξελίξει τον ταλέντο του. Εκείνος τους άκουσε και Σπούδασε στη δραματική σχολή, αποφοίτησε με άριστα και άρχισε μια λαμπρή καριέρα με δεκάδες συμμετοχές σε κινηματογραφικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις.
Στα 20 του χρόνια ανέβηκε και στο θεατρικό σανίδι όταν συμμετείχε στο έργο «Κόκκινα Φανάρια». Είναι ενδεικτικό πως μέσα σε 10 χρόνια συμμετέχει με μεγαλύτερους ή μικρότερους ρόλους σε περίπου 30 ταινίες, κάποιες από τις οποίες άφησαν το δικό τους στίγμα στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ο Λευτέρης Βουρνάς έγινε γρήγορα ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους ηθοποιούς εκείνης της χρυσής γενιάς και κέρδισε πολλούς πόντους στο καλλιτεχνικό στερέωμα.
Το τραγικό τέλος και οι άθλιες φήμες
Τίποτα, όμως, απ΄ όλα αυτά, όσο μεγάλη και αν ήταν η επιτυχία που έκανε, δεν μπορούσαν να αναπληρώσουν τα μεγάλα συναισθηματικά κενά που είχε στην προσωπική του ζωή. Λέγεται πως η αντίστροφή μέτρηση ξεκίνησε μετά από εκείνη τη συνάντηση που είχε με τον πατέρα του. Παράλληλα, όσο και αν τα παιδικά του χρόνια ήταν άσχημα και η γυναίκα που τον μεγάλωσε δεν τον ατσάλωσε συναισθηματικά, ο θάνατος της τον συγκλόνισε.
Αυτά τα δυο γεγονότα, λένε όσοι τον γνώρισαν, ήταν για τον Βουρνά ένα τεράστιο πισωγύρισμα στα χρόνια της κατάθλιψης και της εσωστρέφειας. Ήδη από το 1971 είχε παντρευτεί με την Αθηνά Βουρνά αλλά φαίνεται πως ούτε αυτό ήταν αρκετό - παρά τις συνεχείς προσπάθειες της - για να αποτρέψει αυτό που ερχόταν.
Όταν έφυγε από τη ζωή η θετή του μητέρα, χωρίς να πει το παραμικρό ο Βουρνάς έφυγε από το σπίτι που έμενε με τη σύζυγό του στη Βούλα και πήγε να μείνει στο σπίτι της ηλικιωμένης γυναίκας στην πλατεία Αμερικής.
Έμεινε εκεί λιγότερο από ένα χρόνο και κάποια στιγμή, τόσο ξαφνικά όσο είχε φύγει, επέστρεψε στο σπίτι του στη Βουλά. Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος, όμως, πλέον. Είχε βυθιστεί στην κατάθλιψη. Αυτό που τρόμαζε όσους βρισκόντουσαν γύρω του ήταν πως έδειχνε ξεκάθαρα, πλέον, να έχει παραιτηθεί από τη ζωή και ταυτόχρονα δεν έδειχνε έστω και την παραμικρή διάθεση να κάνει κάτι, ώστε, να το αντιστρέψει όλο αυτό. Σε μεγάλο βαθμό είχε σταματήσει ακόμα και να τρώει.
Η τελευταία θεατρική παράσταση του Βουρνά ήταν με τη Μάρθα Καραγιάννη. Όλοι είχαν την ελπίδα πως η εκ νέου ενασχόλησή του με την υποκριτική θα λειτουργούσε σαν «ηλεκτροσόκ» και θα τον επανέφερε ή έστω θα του δημιουργούσε τη διάθεση να το παλέψει. Μάταια, όμως… Τίποτα δεν άλλαξε στην ψυχοσύνθεση του Βουρνά και το τέλος έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ.
Μια ημέρα σαν σήμερα, την 1η Ιουλίου του 1987, έβαλε ο ίδιος τέλος στη ζωή του και μάλιστα με φρικτό τρόπο. Αρχικά κατανάλωσε μεγάλη ποσότητα χαπιών, στη συνέχεια έκοψε τις φλέβες του και στη συνέχεια πήδηξε από τον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας στην οποία διέμενε. Έκανε τα πάντα προκειμένου να είναι σίγουρος πως δε θα γλιτώσει, πως θα αφαιρέσει κάθε ελπίδα απ' όσους προσπαθήσουν να τον σώσουν.
Μερικές ημέρες πριν από την αυτοκτονία του Βουρνά και συγκεκριμένα στις 13 Ιουνίου, είχε φύγει από τη ζωή ο 33χρονος Βασίλης Κουρκουμέλης. Ο διάσημος σχεδιαστής που είχε γίνει γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο με το ψευδώνυμο Μπίλι Μπο, είχε πεθάνει από AIDS.
Όταν ο Βουρνάς μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και έγινε γνωστό πως ήταν νεκρός, έσπευσαν εκεί πολλοί δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ. Επίσης, στο νοσοκομείο πήγαν και αρκετοί συνάδελφοί του, ανάμεσα στους οποίους και αγαπημένος ηθοποιός Σταύρος Παράβας. Ο ηθοποιός όταν είδε τον «κακό χαμό» που γινόταν έξω από το νοσοκομείο είπε απευθυνόμενος προς τους δημοσιογράφους: «Για όνομα του θεού! Ούτε στον Μπίλι Μπο δεν κάνατε έτσι»!
Τα λόγια αυτά του Παράβα ήταν αρκετά για να αναπτυχθεί ένα όργιο φημών σχετικά με τις αιτίες που οδήγησαν τον Βουρνά στο απονενοημένο διάβημα. Εκείνες τις ημέρες είχε ακουστεί μέχρι και το ότι ο ηθοποιός είχε κάνει εξετάσεις αλλά αυτοκτόνησε πριν πάρει τα αποτελέσματά στα χέρια του φοβούμενος για αυτά.
Όλες αυτές τις φήμες διέλυσε η σύζυγός του η οποία ζήτησε να γίνουν εξετάσεις στη σορό του Λευτέρη Βουρνά. Λίγο καιρό αργότερα τα αποτελέσματα βγήκαν και ήταν αρνητικά, ξαναφέρνοντας στο προσκήνιο ως απάντηση στα «γιατί» την κατάθλιψη και την κακή ψυχολογική κατάσταση του ζεν πρεμιέ που θα μπορούσε να δώσει ακόμα πάρα πολλά στον κινηματογράφο και το θέατρο.
Δείτε ακόμα:
Γιατί οι Γάλλοι λατρεύουν να κοροϊδεύουν τους Βέλγους
Γιώργος Καπουτζίδης - Φώτης Σεργουλόπουλος: «Δεν είμαστε ζευγάρι και δεν θα γίνουμε ποτέ»
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
