Η κινησιολογία, το βλέμμα, οι λέξεις που επιλέγει κανείς και φυσικά το ντύσιμό του. Υπάρχει μία πολύ συγκεκριμένη μεθοδολογία με τη βοήθεια της οποίας κάνουμε την πρώτη ανάγνωση των ανθρώπων που μας είναι άγνωστοι. Για τους περισσότερους από εμάς η χροιά, οι διάφοροι επιτονισμοί, η ρυθμικότητα της φωνής δεν είναι μέρος της μεθοδολογίας αυτής. Για κάποιους άλλους όμως ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Αν ζεις και δραστηριοποιείσαι στην Ελλάδα, δεδομένα τη φωνή του την έχεις ακούσει. Το πιθανότερο μάλιστα είναι ότι την ακούς αρκετές φορές μέσα στην ημέρα σου: Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στο YouTube. Μιλάμε ούτως ή άλλως για τη φωνή που ντύνει μερικές από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές καμπάνιες των τελευταίων χρόνων και αυτό δεν είναι για εκείνον απλά ένας τρόπος να βγάζει τα προς το ζην.
Από μικρό παιδί έβλεπε τη φωνή του ως έναν τρόπο να επικοινωνεί, να νιώθει ότι ανήκει κάπου. Είναι τρομερός στις μιμήσεις και στα οικογενειακά τραπέζια συνήθιζαν να τον βάζουν στη μέση και να του ζητάνε να παριστάνει τη φωνή κάποιου άλλου. Η φωνητική μίμηση είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που δεν σταματούν ποτέ να είναι διασκεδαστικά. Εκεί κατάλαβα πόσο απολάμβανε να κάνεις τους ανθρώπους να γελούν.
Στην αρχή, λοιπόν, αποφάσισε να ασχοληθεί με την stand-up κωμωδία, μία διέξοδο που έψαξαν πολλοί άνθρωποι της γενιάς του προκειμένου να εκφραστούν. Τελικά, βρήκε ένα μισάνοιχτο παραθυράκι ευκαιρίας και δεν θα το άφηνε ανεκμετάλλευτο. Ένα από τα πολλά χιουμοριστικά βίντεο που έκανε μαζί με την παρέα του έγινε viral. Για λίγες ημέρες όλοι μιλούσαν γι’ αυτό. Δεν του αρκούσαν οι λίγες ημέρες.
Κάποιος γνωστός γνωστού άκουσε τη φωνή του και εντυπωσιάστηκε. Από εκεί και πέρα χρειάστηκε προσπάθεια, μαθήματα, πρήξιμο σε φίλους και αγνώστους, «αγροτικό» σε μία εταιρεία παραγωγής διαφημιστικών σποτ επαρχίας προκειμένου να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.
Το αστείο είναι ότι σε εκείνο το viral video ο ίδιος μιμούνταν για πλάκα μία από τις κλασικές φωνές χουλιγουντιανών τρέιλερ. Τελικά, η πρώτη μεγάλη δουλειά του ήταν να δανείσει τη φωνή του σε τρέιλερ. Στα σοβαρά αυτή τη φορά.
Ο Ορέστης Μήλιος είναι μία από τις πιο γνωστές φωνές στην Ελλάδα και αυτή είναι η όχι και τόσο συνηθισμένη ιστορία του που γεννήθηκε μέσα από ένα όχι και τόσο συνηθισμένο όνειρο.
Πoια είναι η τελευταία φορά που άκουσες τη φωνή σου πριν συναντηθούμε;
«Έχει πλάκα αυτό που ρωτάς, γιατί πλέον την ακούω αρκετά συχνά είναι η αλήθεια. Με άκουσα σίγουρα στο αυτοκίνητο. Αν δεν κάνω μεγάλο λάθος, πρέπει να ήταν χθες το βραδάκι».
Α, είναι τόσο συχνό;
«Είναι σχεδόν καθημερινό, καμία σχέση με το πώς άρχισα. Όπως λέει και ένας καλός μου φίλος, ο Ευθύμης, "έχω κουραστεί πια, σε ακούω πιο συχνά και από τη μάνα μου"».
Μου δίνεις πάσα γιατί η επόμενη ερώτηση ήταν αν θυμάσαι την πρώτη φορά που την άκουσες…
«Τη θυμάμαι πολύ καθαρά, ναι. Ήμουν φωνή σε μία διαφήμιση για φέτα. Ουσιαστικά έκανα μία αποφώνηση στο σποτ. Είχα μπει, λοιπόν, να πάρω έναν καφέ, με την τσίμπλα στο μάτι, και εκείνη τη στιγμή πέφτει η διαφήμιση, ενώ παραγγέλνω. Μένω κάγκελο.
Ήταν πολύ παράξενο αλλά και κάτι πολύ μεγάλο για εμένα να ακούω τη φωνή μου. Απλά, ξέρεις, σε τέτοια περιβάλλοντα οι διαφημίσεις ακούγονται στο background και κανείς δεν δίνει σημασία. Κάπως το ζούσα μόνος μου.
Στην αρχή σκεφτόμουν αν θα καταλάβει η υπάλληλος που με εξυπηρετούσε ότι αυτός που παραγγέλνει και αυτός που μιλάει στο σποτ είναι το ίδιο άτομο ή αν όλο αυτό θα της είναι τελείως αδιάφορο. Τελικά, προφανώς, της ήταν τελείως αδιάφορο».
Πριν φτάσουμε εκεί, πώς διάολο ξεκίνησε όλο αυτό;
«Το πρώτο μου ερέθισμα ήταν ότι μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω τον κόσμο να γελάει. Ήταν ένας τρόπος αυτός να δίνω χαρά στους γύρω μου αν τους έβλεπα down. Για παράδειγμα, έβλεπα τους γονείς μου να παρακολουθούν το ΑΜΑΝ και κάπως παρατηρούσα πώς σταδιακά χαλάρωναν οι μύες του προσώπου τους. Τι μαγική ιδιότητα έχει το γέλιο!
Έτσι, είχα πει από μικρός ότι θέλω να ασχοληθώ με την κωμωδία. Έκανα κάποιες απόπειρες στο stand-up και αυτό με οδήγησε τελικά στο να κάνω με την παρέα μου ταινίες μικρού μήκους. Μία από αυτές έτυχε να γίνει viral, ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Σε αυτή εγώ έκανα τη φωνή.
Ήρθαν έτσι τα πράγματα, ώστε εκεί που μιμούμουν για πλάκα φωνές τρειλερικές, κυρίως αμερικανικού τύπου, τελικά κατέληξα να κάνω στα σοβαρά τρέιλερ».
Κάπως βρήκες την ευκαιρία που έψαχνες από έναν άλλο χώρο...
«Δεν είχα γνωστούς στους καλλιτεχνικούς κύκλους, δεν είναι και η Θεσσαλονίκη η πατρίδα του entertainment, οπότε δεν ήξερα πώς να κινηθώ. Μέσα από αυτή την ταινία μού δόθηκε τελικά η ευκαιρία να με ακούσει γνωστός γνωστού.
Κάποια στιγμή, με φώναξαν σε ένα στούντιο να με ακούσουν. Εγώ από εκείνη τη στιγμή άρχισα να το πιέζω πολύ. Πάντα είχα στον νου μου ένα ρητό ότι η τύχη είναι όταν η ευκαιρία συναντάει την προετοιμασία. Σε εμένα εμφανίστηκε η ευκαιρία, έμενε τώρα να την αρπάξω.
Δεν το άφησα να περάσει. Ειλικρινά, πρέπει να την έπρηξα αυτή τη φίλη μου. Της έστελνα ανά δύο ημέρες πού είμαστε και πώς το βλέπει. Δεν προχωρούσε αρχικά και εγώ το πίεσα κι άλλο και τελικά έκλεισε μία οντισιόν.
Εκεί με άκουσε ένας πολύ γνωστός ραδιοφωνικός παραγωγός της Θεσσαλονίκης και μου λέει “όντως έχεις ωραία φωνή αλλά από εκεί και πέρα δεν το έχεις καθόλου”.
Εγώ πεθαίνω από τη στεναχώρια. Τελικά, επειδή εκείνος δεν είχε καθόλου τον χρόνο να με μάθει αλλά επειδή είδε ότι το θέλω πολύ, με έστειλε σε ένα στούντιο που κάνει πιο πολύ επαρχιακά σποτ».
Αυτές που ακούμε με το που βγούμε από την Ελευσίνα; Υπάρχουν συγκεκριμένα στούντιο που κάνουν συγκεκριμένα αυτή τη δουλειά;
«Ναι! Ξέρεις αυτά που ακούγονται πολύ υπερβολικά. “Μπακαλιαράκια ο Αρίστος στο Κάτω Πεταλίδι” (σ.σ. Μακάρι να μπορούσε να αποτυπωθεί στο κείμενο πόσο διασκεδαστική ήταν αυτή η μίμηση).
Είναι εταιρεία παραγωγής ραδιοφωνικών σποτ που ουσιαστικά κάνει αυτό το πράγμα. Έχουν έναν κειμενογράφο, έναν ηχολήπτη και αρκετούς εκφωνητές. Συνεργάζονται με εταιρείες και επαρχιακούς κυρίως σταθμούς για διαφημιστικά.
Λόγω εκείνου του στούντιο, αν πάω στην Ιεράπετρα Κρήτης ή στη Μύρινα Λήμνου πρέπει να είμαι διάσημος. Είχα κάνει άπειρα σποτ για εκείνες τις περιοχές.
Έτσι και εγώ πήγα εκεί με το έτσι θέλω. "Γεια σας, θέλω να κάνω οντισιόν" . Θυμάμαι ότι και η κυρία που με υποδέχτηκε ήταν πολύ μπερδεμένη με αυτό που συνέβαινε μπροστά της. Μου λέει με μία απορία στο μάτι “ναι, ναι μπες να σε γράψουμε”».
Θα σε διακόψω λίγο εδώ. Θες να μου περιγράψεις πώς ήταν το σκηνικό εκεί;
«Φυσικά, σκέψου ένα υπόγειο σε μία υποβαθμισμένη περιοχή, σαν να είναι από το Fallout με μία πόρτα που θύμιζε πυρηνικό καταφύγιο. Εκεί δεν πρέπει να περνάει καθόλου ήχος και ειδικά αν είσαι σε θορυβώδη αστική περιοχή, πρέπει να έχει φροντίσει γι’ αυτό. Μέσα είναι ένα κανονικό στούντιο, ενώ στον πάνω όροφο ήταν τα γραφεία.
Εγώ πήγα κατευθείαν κάτω. Σκέψου ότι μίλησα μέσω θυροτηλεφώνου με τη γραμματέα που με έστειλε στον ηχολήπτη. Εκεί με έβαλαν μέσα στο μπουθ οπού έχεις μία οθόνη μπροστά σου με το κείμενο και ακουστικά από όπου σου δίνουν οδηγίες είτε από τον ηχολήπτη είτε από τον πελάτη».
Και σε πήραν κατευθείαν;
«Για καλή μου τύχη, εκείνη την περίοδο όντως έψαχναν κόσμο και μάλιστα έψαχναν αντρικές φωνές, γιατί εκεί είχαν ένα κενό.
Μου είπαν ότι είχαν ακούσει 30 και 40 άτομα αλλά επειδή τους είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πόσο το γουστάρω και πόσο το θέλω, τελικά διάλεξαν εμένα. Σίγουρα θα υπήρχαν φωνές με μεγαλύτερη εμπειρία και μου αρέσει να δίνω αυτό το παράδειγμα, γιατί είναι ένδειξη ότι τις ευκαιρίες τις γεννάμε μόνοι μας».
Ποια ήταν η διαδικασία μετά;
«Μου είχαν πει να αρχίσω να πηγαίνω κατά τις 14:00 μέχρι τις 16:00, κάθε μέρα, για να ακούω και να μαθαίνω. Εγώ πήγαινα νωρίτερα για να κάνω ασκήσεις ορθοφωνίας και άρθρωσης. Επίσης δεν ήθελαν ας πούμε το παχύ «λ» της Θεσσαλονίκης που εγώ σιγά-σιγά το ξέμαθα.
Στις δύο εβδομάδες έκανα την πρώτη μου εκφώνηση. Την πήρε ο πελάτης, μετά άρχισα να κάνω και άλλες. Μετά από 1,5 μήνα με πρότειναν για να κάνω ένα τρέιλερ στην Κύπρο για την ταινία του Παπακαλιάτη που έβγαινε τότε, το “Ένας Άλλος Κόσμος”. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι έγινε τόσο σύντομα. Τη μία μέρα έκανα διαφημίσεις για το τάδε ζαχαροπλαστείο στο Αμύνταιο και την επόμενη με ήθελαν για ένα τρέιλερ. Θυμάμαι να παίρνω το ηχητικό και να το βάζω σε όποιον γνωστό έχω».
Θα μείνω λίγο στο κομμάτι του σαλονικιού «λ». Δεν το θέλουν ε;
«Ουσιαστικά, όλη η τέχνη εδώ είναι ότι δεν θέλουν να προσέχεις αυτόν που μιλάει αλλά να προσέχεις αυτό που λέει. Αν εγώ έχω ένα παράξενο “ρ” ή μία παράξενη φωνή ή ένα παχύ “λ”, θα προσέξουν εμένα, ότι είμαι Θεσσαλονικιός ας πούμε αλλά όχι το μήνυμα.
Αυτό λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα αν είσαι διάσημος. Αν για παράδειγμα έχεις ένα περίεργο “ρ” και είσαι η Κατερίνα Καινούργιου, αυτό το θέλουν πολύ γιατί είναι το σήμα-κατατεθέν σου».
Kαταλαβαίνω ότι βάζεις θετικό πρόσημο σε αυτό το σύντομο πέρασμα από τον χώρο του επαρχιακού ραδιοφώνου, σωστά;
«Το καλό είναι ότι σε αυτό το τόσο μικρό στούντιο έκανα τόσο πολλά διαφημιστικά, γιατί είχε τρομερό όγκο δουλειάς για επαρχιακά ραδιόφωνα. Κάποιος στην Αθήνα θα έπρεπε να χρειαστεί χρόνια για να γράψει τόσες ώρες.
Μου βγήκε σε καλό, παρότι ο τρόπος που έμαθα ήταν διαφορετικός από της Αθήνας».
Δηλαδή;
«Η διαφήμιση έχει εξελιχθεί πάρα πολύ και έχει πάει στο πιο φυσικό μοντέλο. Το διαφημιστικό μήνυμα δεν στο λέω πλέον πίσω από μία ντουντούκα. Τώρα είμαι φίλος σου και στο λέω σε ένα μπαρ, στο καφέ, σαν να είμαι δίπλα σου.
Η πρώτη μεγάλη δουλειά που έκανα στην Αθήνα ήταν μία διαφήμιση του ΜΙΛΚΟ, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Έκανα απλά μία οντισιόν και εγώ δεν μπορούσα να το βρω αυτό. Είχα μάθει αλλιώς, την είχα μέσα μου την υπερβολή του επαρχιακού ραδιοφώνου. Μου λέει ο σκηνοθέτης “σκέψου απλά ότι είσαι για μπάσκετ με έναν φίλο σου και του προτείνεις να πιει ΜΙΛΚΟ”.
Κάπου στα 15 λεπτά, εγώ είχα ιδρώσει, αυτός άκουγα να ξεφυσάει και εκεί, ξαφνικά, το βρήκα. Το είπα όντως φυσικά και το πήραν. Εκεί έμαθα τι σημαίνει στο λέω και όχι σου το φωνάζω».
Αυτή η στροφή στο πιο φυσικό ισχύει παντού;
«Υπάρχουν κάποια brands που επειδή όλοι πάνε στο φυσικά, προσπαθούν να ξεχωρίσουν και πάνε στο πιο πομπώδες επίτηδες.
Επίσης, πλέον δεν τους νοιάζει τόσο η ίδια η φωνή ως έχει και αν είναι ωραία. Μία φωνή που είναι πιο γλυκιά και πιο φιλική από τη δική μου που θα πάρει δουλειές που δεν θα πάρω εγώ. Μία άλλη πιο βαριά φωνή θα πάρει για παράδειγμα τις στοιχηματικές.
Εκείνη τη στιγμή εγώ θέλω να σου δημιουργήσω εικόνες. Όταν κάνεις voice-over, πρέπει να φανταστείς ποιος είσαι και σε ποιον απευθύνεσαι. Από εκεί και πέρα υπάρχουν άπειρες οδηγίες. Όταν χαμογελάσω, κατευθείαν θα το ακούσεις στη φωνή μου».
Κωμωδία, επαρχιακά σποτ, Παπακαλιάτης, Αντετοκούνμπο. Δεν είναι και τόσο πατημένος ο δρόμος για κάποιον που θέλει να ακολουθήσει την καριέρα σου, σωστά;
«Δεν υπάρχει ένας κλασικός δρόμος για να γίνεις voice actor. Εγώ ακολούθησα κάτι ανορθόδοξο αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει και κάτι άλλο στάνταρ. Όταν με ρωτάνε πάντως, πάντα τους λέω ότι το νούμερο ένα είναι να κάνεις ένα ντέμο ενός λεπτού που ο άλλος θα ακούσει 5-6 διαφορετικές βερσιόν της φωνή σου».
Εκτός από τα διαφημιστικά έχεις κάνει και πολλή δουλειά στο voice-acting…
«Εδώ να τονίσω κάτι που συχνά το μπερδεύουμε. Το voice over είναι η μία τέχνη και αφορά κυρίως διαφημιστικά. Υπάρχει όμως και το voice acting που είναι κανονικά μέρος της υποκριτικής τέχνης. Και είναι αρκετά δύσκολο γιατί σε αντίθεση με τους άλλους ηθοποιούς που έχουν εκφράσεις προσώπου, κινησιολογία κτλ, στο voice acting έχεις ουσιαστικά μόνο ένα μέσο για να εκφραστείς».
Στο κομμάτι του voice acting, γιατί στην Ελλάδα δεν το έχουμε καθόλου με τη μεταγλώττιση;
«Έχουμε καλούς μεταγλωττιστές στην Ελλάδα αλλά έχει γίνει μεγάλη ζημιά εκεί στα 90ς που έπαιζαν στην τηλεόραση αυτά τα βραζιλιάνικα. Εκεί ήταν η χείριστη μορφή μεταγλώττισης. Πολύ κακοπληρωμένες δουλειές σε πολύ μεγάλο όγκο και με αυτό το πολύ κακό αποτέλεσμα που θυμόμαστε.
Σε πολλούς έχει μείνει ότι η μεταγλώττιση είναι αυτό το πράγμα. Δεν είναι όμως. Μπορούν να γίνουν πολύ σπουδαίες δουλειές στη μεταγλώττιση. Είναι ωραίο πράγμα γιατί μεταξύ πολλών άλλων είναι και πολύ inclusive. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τους υπότιτλους.
Ένα πράγμα που θυμάμαι που έλεγε ο Ακίνδυνος Γκίκας, που το βλέπει πολύ βαθύτερα, είναι πως η μεταγλώττιση είναι μέγιστο πολιτιστικό προϊόν γιατί είναι άδικο η γιαγιά στο Μπέργκαμο να μπορεί να παρακολουθήσει Κουροσάβα στα ιταλικά και να μην μπορεί να το κάνει αυτό η γιαγιά στο Μέτσοβο, να τη βγάζουμε έξω από την εξίσωση».
Έχεις κάποιον χαρακτήρα στον οποίο θα ήθελες πολύ να δανείσεις τη φωνή σου;
«Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω έναν, γιατί έχω όνειρο να κάνω κάτι από Disney ή κάτι από Pixar. Από μικρό παιδί μου φαινόταν μαγικό ότι κάποιος κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα του animation που βλέπω.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, κατά προτίμηση θα ήθελα να κάνω έναν καλό χαρακτήρα, γιατι θα ήθελα να είμαι μέρος της παιδικής ηλικίας άλλων ατόμων, όπως ο Ακίνδυνος Γκίκας ή η Σία Κοσκινά για παράδειγμα ήταν μέρος της δικής μου παιδικής ηλικίας».
Είχες πάντως ένα όνειρο κόντρα στην εποχή που δίνει τοσή έμφαση στην εικόνα…
«Η φωνή μου ήταν μέρος της προσωπικότητάς μου από πολύ νωρίς. Μπορούσα να παίξω με τη φωνή μου, να κάνω πολλές μιμήσεις, να μιμηθώ καρτούν από τον Μίκυ μέχρι τον Γκούφι. Ήταν σαν ένας τρόπος επιβίωσης, να νιώσω ότι ανήκω κάπου. Με διαμόρφωσε αυτό.
Μεγαλώνοντας, όταν η φωνή μου άρχισε να βαθαίνει ήταν από τα κομμάτια που μου έδινε αυτοπεποίθηση, ακόμα και στην επικοινωνία μου με το άλλο φύλο. Οι φίλοι μου με κορόιδευαν και έλεγαν ότι αν μιλάω με κάποια που μου αρέσει, τη βαθαίνω. Αυτό γίνεται τελείως ασυνείδητα.
Τώρα που κάνω και φωνητική και κάνω και με μία δασκάλα που εστιάζει πολύ στο τι σημαίνει η φωνή για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος στην πόλη μέσα μιλάνε με διαφορετικό τρόπο από ό,τι στο χωριό παλαιότερα.
Εκεί δεν υπήρχε αυτή η προσοχή να μην ενοχλήσω, έπρεπε να ακουστούν, οπότε χρησιμοποιούσαν περισσότερα τους μυς και αυτό που λέμε τα ηχεία του σώματος, πιο σωστά από τους σύγχρονους ανθρώπους».
Έχει γίνει φίλτρο για σένα αυτή η ανάλυση της φωνής ε;
«Πολλές φορές όταν μου μιλάει κάποιος μπορώ να υποθέσω ποιο είναι το background του. Για τον voice actor είναι πολύ βασικό να τα αναλύσει όλα αυτά και τελικά να τα εφαρμόσει σε κάποια δουλειά.
Πλέον προσέχω πολύ τις φωνές και κάνω pinpoint πράγματα στο πώς μιλάνε στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη. Ακόμα και μέσα στην Αθήνα θα βρεις διαφορές στο πώς μιλούν αυτοί που έρχονται από το κέντρο σε σχέση με αυτούς που μένουν στα Βόρεια Προάστια.
Δεν είναι τυχαίο αυτό, η φωνή είναι μέρος του ανήκειν σε μία κοινωνία».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
